صابرنیوز: در ادامه سری مطالب "جواب های دندان شکن به شبهات وهابیت" توجه مخاطبان گرامی را به ادامه مطلب قبل، برگرفته از کتاب "شیعه پاسخ می گوید" نوشته مرجع عالیقدر، آیت الله مکارم شیرازی، جلب می نماییم:

 

 

اشتباه مهم دیگری که در این جا برای وهابی ها رخ داده این است که شفاعت طلبیدن از اولیا را در درگاه پروردگار با شفاعت طلبیدن از بت ها -همان موجودات بی حان و بی عقل و شعور- مقایسه می کنند!

 

حال آنکه قرآن مجید بارها و بارها نشان می دهد که پیغمبران الهی در پیشگاه خدا برای گنهکاران شفاعت می کردند. به عنوان نمونه:

 

1- برادران یوسف بعد از اگاهی از عظمت یوسف و اشتباهات خود از پدر پیرشان یعقوب تقاضای شفاعت کردند و او نیز به آن ها قول مساعد داد: «قَالُوا یَا أَبَانَا استَغفِر لَنَا ذُنُوبَنَا إِنَّا کُنَّا خَاطِئِینَ * قَالَ سَوفَ أَستَغفِرُ لَکُم رَبِّی إِنَّهُ هُوَ الغَفُورُ الرَّحِیمُ»(یوسف 97 و 98)

 

آیا یعقوب پیامبر مشرک بود؟

 

2- قرآن گناهکاران را به توبه و شفاعت طلبیدن از پیغمبر اکر (ص) تشویق کرده و می گوید: «وَلَو أَنَّهُم إِذ ظَلَمُوا أَنفُسَهُم جَاءُوکَ فَاستَغفَرُوا اللهَ وَ استَغفَرَ لَهُمُ الرَّسُولُ لَوَجَدُوا اللهَ تَوَّاباً رَحیماً (نساء 64)؛ هرگاه آن ها زمانی که به خویش (به واسطه گناه) ستم می کردند، به سراغ تو می آمدند و توبه می کردند و رسول خدا نیز برای آن ها استغفار می کرد، خدا را توبه پذیر و مهربان می یافتند.»

 

آیا این سخن تشویق به شرک است؟

 

3- قرآن در مذمت منافقان می گوید: «وَ إِذَا قِیلَ لَهُم تَعالَوا یَستَغفِر لَکُم رَسُولُ اللهَ لَوَّوا رُءُوسَهُم وَ رَأَیتَهُم یَصُدُّونَ وَ هُم مُستَکبِرُونَ (منافقون 5)؛ هنگامی که به آن ها گفته شود بیایید تا رسول خدا برای شما طلب آمرزش کند، سرهای خود را (به عنوان استهزا) تکان می دهند و آن ها را می بینی که از سخنان تو اعراض می کنند و تکبر می ورزند.»

 

آیا قرآن کفار و منافقان را به شرک دعوت می کند؟

 

4- می دانیم قوم لوط کثیف ترین امت ها بودند. ابرهیم(ع) شیخ الانبیاء درباره آن ها شفاعت کرد (از خدا درخواست کرد که به ان ها مهلت بیشتری دهد، شاید توبه کنند) ولی چون قابلیت شفاعت را به خاطر وقاحت بسیار از دست داده بودند، به ابراهیم گفته شد دست از شفاعت بردار!

 

«فَلَمَّا ذَهَبَ عَن إِبرَاهِیمَ الرَّوعُ وَ جَاءَتهُ البُشرَی یُجَادِلُنَا فِی قَومِ لُوطٍ * إِنَّ إِبرَاهِیمَ لَحَلِیمٌ أَوَّاهٌ مُنِیبٌ * یَا إِبرَاهِیمُ أَعرِض عَن هَذَا إِنَّهُ قَد جَاءَ أَمرُ رَبِّکَ وَ إِنَّهُم آتِیهِم عَذَابٌ غَیرُ مَردُودٍ (هود 74 تا 76)؛ هنگامی که ترس ابراهیم (از مشاهده فرشتگان ناشناس) فرو نشست و بشارت (تولد فرزند) به او رسید، درباره قوم لوط با ما گفتگو می کرد (و شفاعت می نمود) چرا که ابراهیم بردبار و دلسوز و توبه کار بود. (به او گفتیم) ای ابراهیم از این (درخواست) صرف نظر کن که فرمان پروردگارت رسیده و به طور قطع عذاب غیرقابل بازگشت به سراغ آن ها می آید.»

 

جالب این که خداوند از ابراهیم در برابر این شفاعت عجیب تمجید کرده و می گوید: «إِنَّ إِبرَاهِیمَ لَحَلِیمٌ أَوَّاهٌ مُنِیبٌ» ولی به او گوشزد می کند که در این مورد کار از کار گذشته و جای شفاعت باق ینمانده است.